چارچوب طراحی سازمان در اتحادهای استراتژیک بین‌المللی مبتنی بر فناوری

اتحادهای استراتژیک به‌تدریج سهم قابل‌توجهی از پژوهش‌های دانشگاهی در حوزه مدیریت استراتژیک و تصمیم‌های مدیران بنگاه‌های تجاری را به خود اختصاص داده‌اند. علیرغم این اقبال روزافزون، نرخ شکست اتحادهای استراتژیک همچنان بسیار زیاد است و پیشینه نظری اصلی‌ترین علت این نرخ شکست را در الگوی اداره و سازمان‌دهی اتحادها می‌داند. پژوهش حاضر با درنظرگرفتن اهمیت مسئله ساختار و خلأ نظری پیرامون آن، به بررسی اقتضائات و ویژگی‌های ساختار اتحادهای استراتژیک بین‌المللی مبتنی بر فناوری پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش که با استراتژی مورد کاوی چندگانه به انجام رسیده است، سه نوع ساختار پارلمانی، تکنوکراتیک و کمیته‌ای را از یکدیگر تفکیک کرده و اقتضائات لازم برای به‌کارگیری کارآمد هر یک را مشخص ساخته است. در شرایطی که تمرکز عمودی زیاد و تمرکز افقی کم باشد، ساختار پارلمانی بیشترین اثربخشی را دارد و اگر تمرکز عمودی کم و تمرکز افقی زیاد باشد، ساختار تکنوکراتیک کارآمدتر است. این دو ساختار در دو سر یک طیف قرار می‌گیرند که هر نقطه میان آن‌ها، بستر مساعدی برای به‌کارگیری ساختار کمیته‌ای است.